قبایل بنی اسرائیل

قبایل بنی اسرائیل، قبایل بنی‌اسرائیل دوازده طایفه بودند که از فرزندان یعقوب (اسرائیل) منشأ گرفتند هر قبیله دارای قلمرو و ویژگی‌های خاص خود بود و نقش مهمی در تاریخ قوم یهود و کتاب‌های مقدس دارند این قبایل بعدها در دوره پادشاهی اسرائیل و یهودا دچار تجزیه و تبعید شدند. .برای آشنایی بیشتر و اطلاعات کامل تر، همراه ما در وب سایت عصر گردش باشید.

بنی‌اسرائیل در قرآن

در قرآن کریم، بنی‌اسرائیل یکی از اقوامی هستند که به‌طور گسترده مورد اشاره و بررسی قرار گرفته‌اند. واژه «بنی‌اسرائیل» به‌معنای «فرزندان اسرائیل» است، و اسرائیل لقب حضرت یعقوب (ع) است. بنابراین بنی‌اسرائیل به نسل حضرت یعقوب اطلاق می‌شود.

واژه بنی اسرائیل

«اسرائیل» واژه‌‌اى عبرى است که به صورت «اسرائین»، «اسرال» و «اسرائل» نیز خوانده شده است. این واژه نامى براى یعقوب اسحاق علیه السلام است که در کتاب مقدس به معناى «با خدا کشتى مى‌‌گیرد» یا «خدا کشتى مى‌‌گیرد» و «مقاوم و پیروز در نزد خدا و مردم» آمده است. بر اساس گزارش کتاب مقدس این نامگذارى در پى کشتى گرفتن یعقوب با خدا یا یکى از فرشتگان در فنوئیل بوده‌‌ است در مقابل، برخى از مفسران مسلمان آن را عبرى و به معناى بنده و برگزیده خدا دانسته‌‌اند. به رغم پاره‌‌اى چالش ها درباره دخیل بودن واژه یاد شده و سبب نامگذارى یعقوب به آن ، در این که «اسرائیل» نام دیگر حضرت یعقوب بوده و مراد از بنى‌‌اسرائیل فرزندان و نوادگان او هستند، تردیدى نیست بنى‌‌اسرائیل، گاهی یهودی و عبرانیان نیز نامیده مى‌‌شوند.

تاریخچه بنی اسرائیل

تاریخچه بنی‌اسرائیل (فرزندان اسرائیل) یکی از مهم‌ترین و پرماجرا‌ترین بخش‌های تاریخ ادیان ابراهیمی است و هم در متون دینی یهودی، مسیحی و اسلامی ذکر شده است. بنی‌اسرائیل به فرزندان حضرت یعقوب (که در زبان عبری «اسرائیل» نامیده می‌شود) اطلاق می‌شود. یعقوب دارای ۱۲ پسر بود که هر یک سرآغاز یکی از قبایل دوازده‌گانه بنی‌اسرائیل به شمار می‌روند.

کوچ کردن بنی اسرائیل به مصر:

ماجرای کوچ بنی‌اسرائیل به مصر یکی از بخش‌های مهم تاریخ آن‌هاست که در تورات، قرآن و منابع تاریخی آمده و اساس بسیاری از رویدادهای بعدی را شکل می‌دهد. این مهاجرت در زمان حضرت یوسف (ع) صورت گرفت و چند قرن بعد، به اسارت و بردگی بنی‌اسرائیل در مصر انجامید کوچ بنی‌اسرائیل به مصر، در ابتدا با نعمت و لطف الهی و به واسطه مقام حضرت یوسف بود، اما در نسل‌های بعد، تبدیل به دوران سخت بردگی شد. این زمینه‌ساز ظهور حضرت موسی (ع) و نجات بزرگ بنی‌اسرائیل شد که در مرحله بعدی از تاریخ آن‌ها قرار می‌گیرد.

بنی اسرائیل در زمان حضرت موسی

پس از درگذشت فرعونی که در زمان حضرت یوسف (ع) حکومت می‌کرد، فراعنه‌ی جدید بر مصر مسلط شدند. این پادشاهان تازه با بیگانگان از جمله بنی‌اسرائیل رفتار ظالمانه‌ای داشتند؛ آنان را به خدمت گرفته، به کارهای سخت و طاقت‌فرسا وادار می‌کردند و به‌طور گسترده مورد آزار و شکنجه قرار می‌دادند در این دوران سخت، حضرت موسی (ع) از سوی خداوند به پیامبری برگزیده شد. او با اراده الهی، بنی‌اسرائیل را از سلطه فرعون نجات داد. آن‌ها پس از عبور معجزه‌آمیز از دریا، از سرزمین مصر خارج شدند و به سوی سرزمین کنعان (فلسطین امروزی) حرکت کردند اما به دلیل نافرمانی‌ها، بی‌صبری و ناسپاسی‌های مکرر بنی‌اسرائیل، خداوند ورود آن نسل به سرزمین مقدس را ممنوع کرد. از این‌رو، آن قوم چهل سال در بیابان سینا سرگردان بودند تا نسل نافرمان از بین رفت. در این مدت، حضرت موسی (ع) بنی‌اسرائیل را رهبری می‌کرد، اما تا پایان عمر موفق به فتح سرزمین موعود نشد پس از وفات موسی (ع)، یوشع بن نون جانشین او شد و رهبری بنی‌اسرائیل را برعهده گرفت. او به تدریج سرزمین کنعان را فتح کرد و بنی‌اسرائیل در آنجا ساکن شدند.

دو قسمت شدن بنی اسرائیل

پس از گذشت نزدیک به چهارصد سال از خروج بنی‌اسرائیل از مصر، آنان به دلایل گوناگون، از بزرگان خود خواستند که مانند سایر ملت‌ها، دارای پادشاه شوند. خداوند نیز درخواست آنان را پذیرفت و طالوت را به پادشاهی برگزید پس از طالوت، حضرت داوود (ع) که از سبط یهودا بود، به پادشاهی رسید. وی هم پیامبر بود و هم پادشاه، و توانست حکومتی قدرتمند و منسجم بنیان نهد. پس از او، پسرش حضرت سلیمان (ع) به سلطنت رسید که دوران اوج اقتدار، ثروت، علم و تمدن بنی‌اسرائیل بود.

نژاد پرستی قوم یهود

قوم یهود خود را تافته‌ای جدا بافته از دیگر ملت‌ها می‌دانند و بر این باورند که خداوند آن‌ها را به عنوان قوم برگزیده انتخاب کرده است. از دیدگاه بسیاری از یهودیان، این برگزیدگی به گونه‌ای است که حتی اگر مرتکب گناه شوند، همچنان مورد لطف خداوند باقی می‌مانند و از چشم او نمی‌افتند این احساس برتری قومی و نژادی باعث شده که یهودیان معمولاً آیین خود را به دیگران تبلیغ نکنند. از نظر آن‌ها، یهودیت یک دین بسته و خصوصی است و ورود افراد غیر یهودی به این دین، بسیار دشوار و محدود است. پذیرش رسمی یک غیر یهودی به آیین یهود، نیازمند فرآیندی سخت و طولانی است، و حتی در نهایت، فرد تازه‌وارد ممکن است از نظر بسیاری از یهودیان، همچنان «غیرِ خودی» تلقی شود در همین راستا، یهودا هالِوی، فیلسوف یهودی قرون وسطی، در اثر فلسفی خود با عنوان «کوزاری» دیدگاهی ویژه را مطرح می‌کند. او معتقد است که قوم یهود دارای جوهره‌ای معنوی منحصر‌به‌فرد هستند که آن‌ها را از سایر ملت‌ها متمایز می‌کند. به گفته او، هر یهودی به صورت طبیعی و موروثی، ظرفیت بالقوه‌ای برای نبوت در خود دارد؛ این ویژگی، هدیه‌ای الهی است که به او امکان می‌دهد اراده خداوند را بهتر درک کند.

تفاوت یهود و بنی اسرائیل

با دقت در آیات قرآن، می‌توان دریافت که این کتاب آسمانی میان قوم یهود و بنی‌اسرائیل تفاوت قائل شده است. دیدگاه قرآن نسبت به «یهود» عمدتاً منفی است، در حالی‌که «بنی‌اسرائیل» را قومی معرفی می‌کند که همچون سایر اقوام، دارای ویژگی‌های مثبت و منفی بوده‌اند از نظر قرآن، بنی‌اسرائیل همان دوازده قبیله‌ای هستند که از نسل حضرت یعقوب (ع) پدید آمدند و همگی از نسل پیامبران بودند. اما در طول زمان و در پی جنگ‌ها و درگیری‌های گوناگون، یازده قبیله از بین رفتند و تنها یک قبیله باقی ماند. این قبیله نیز به تدریج از مسیر حق منحرف شد، به تحریف دین روی آورد و راه دشمنی با پیامبران الهی را در پیش گرفت. در نتیجه، از رحمت الهی محروم گردیدند اصطلاح «یهود» در قرآن، مفهومی جدیدتر را بازتاب می‌دهد که در قرون اولیه میلادی شکل گرفت. این عنوان عمدتاً به جریان دینی و اجتماعی خاصی اطلاق می‌شود که از میان بازماندگان بنی‌اسرائیل پدید آمد و به مرور زمان، دچار انحرافات عقیدتی و اخلاقی شد نمونه بارز آن، مراکز یهودی در عصر پیامبر اسلام (ص) بود که در مناطق بین‌النهرین و شبه‌جزیره عربستان فعال بودند. این جوامع یهودی عمدتاً در فعالیت‌های مالی، به‌ویژه رباخواری، نقش داشتند؛ عملی که قرآن به صراحت و با شدت آن را محکوم می‌کند.

منظور از انبیاء بنی‌اسرائیل

منظور از انبیا بنی‌اسرائیل، پیامبران و فرستادگان الهی هستند که از میان قوم بنی‌اسرائیل برخاسته‌اند و مأمور هدایت این قوم و دیگر مردم به سوی راه حق و توحید بوده‌اند این انبیا نقش مهمی در تاریخ دینی و اجتماعی بنی‌اسرائیل داشته‌اند و بسیاری از آنها در قرآن کریم نام برده شده‌اند. برخی از برجسته‌ترین انبیا بنی‌اسرائیل عبارتند از:

حضرت موسی (ع): پیامبر بزرگ و رهبر بنی‌اسرائیل که آنها را از مصر آزاد کرد و تورات را دریافت نمود.

حضرت هارون (ع): برادر موسی و پیامبر همراه او.

حضرت داود (ع): پیامبر و پادشاه که زبور را دریافت کرد.

حضرت سلیمان (ع): پیامبر و پادشاه حکیم.

حضرت یوسف (ع): پیامبر معروف به داستان زیبای خود در مصر.

حضرت یعقوب (ع): پدر دوازده قبیله بنی‌اسرائیل، پیامبر و نبی.

حضرت زکریا (ع) و حضرت یحیی (ع): پیامبران دوران بعدی.

این انبیاء همگی برای اصلاح جامعه بنی‌اسرائیل و بازگرداندن آنها به مسیر درست دین خداوند مبعوث شده‌اند و در قرآن به آن‌ها اشاره شده است.

بازگشت یهودیان به فلسطین

پس از سقوط پادشاهی یهودا به دست امپراتوری بابل در سال ۵۸۶ قبل از میلاد، بسیاری از یهودیان به بابل تبعید شدند. حدود ۵۰ سال بعد، هنگامی که کوروش بزرگ، شاه ایران، بابل را فتح کرد، اجازه بازگشت یهودیان به فلسطین و بازسازی معبد سلیمان را صادر نمود. این بازگشت تاریخی آغازگر دوره‌ای جدید برای یهودیان در سرزمین فلسطین بود.

عصیان در مقابل پیامبران

عصیان و سرپیچی در برابر پیامبران و دستورات الهی، رفتاری بسیار ناپسند و مذموم است که به گفته مفسرین و دانشمندان معارف دینی، غالباً مختص قوم یهود است. داستان «گاو بنی‌اسرائیل» (آیات ۶۷ تا ۷۲ سوره بقره) نمونه‌ای بسیار روشن و آشکار است که این گفته را تأیید می‌کند. نکته‌ی حائز اهمیت و بسیار حیرت‌انگیز در این آیات، تنها قصه گاو بنی‌اسرائیل و معجزه الهی مبنی بر زنده کردن مقتول و مشخص کردن قاتل یهودی، و نیز سرکشی، لجبازی و ناسازگاری بنی‌اسرائیل در برابر اوامر الهی نیست، بلکه بیش از همه، سخت‌دلی، سنگدلی و قساوت قلب یهود است که در قرآن با صریح‌ترین بیان در آیه ۷۴ سوره بقره آمده است پس [پس از دیدن این معجزه بزرگ] دل‌هایتان سخت شد، سخت‌تر از سنگ. زیرا بعضی از سنگ‌ها می‌شکند و از آن آب بیرون می‌ریزد، و بعضی از آن‌ها از ترس خدا فرو می‌افتد. و خدا از آنچه انجام می‌دهید غافل نیست.

بنی اسرائیل قومی نافرمان

بنی اسرائیل قومی نافرمان» عبارتی از فرهنگی و مذهبی خلاصه و گویاست که معمولاً برای توصیف سرپیچی‌ها و عصیان‌های این قوم نسبت به دستورات الهی به کار می‌رود. اگر بخواهید، می‌توانم جمله‌ای کامل‌تر و ادبی‌تر برایتان بسازم، مثلاً:

بنی اسرائیل قومی نافرمان و سرکش بودند که بارها از فرمان‌های پیامبران سرپیچی کردند.

قوم بنی اسرائیل به‌واسطه نافرمانی و سرکشی مکرر‌شان نسبت به دستورات الهی، در متون دینی به‌عنوان قومی نافرمان شناخته شده‌اند.

اسباط

کلمه «اسباط» به معنی «قبیله‌ها» یا «شاخه‌ها» است و در متون دینی و تاریخی معمولاً به دوازده قبیله‌ی بنی اسرائیل اشاره دارد که از نسل دوازده پسر یعقوب (اسحاق) هستند.

اسباط بنی اسرائیل هر یک به فرمان خداوند موظف به رعایت دستورات الهی بودند، اما بسیاری از آن‌ها دچار نافرمانی و سرکشی شدند.

اسباط دوازده‌گانه بنی اسرائیل نقش مهمی در تاریخ دینی دارند و نمونه‌هایی از سرپیچی و عصیان آن‌ها در قرآن ذکر شده است.

عذاب الهی بر بنی اسرائیل

در زمان داوود بنی اسرائیل صاحب شهرکی بودند که آب دریا در آنجا دائم در حال جزر و مد بود، به صورتی که ماهیان زیادی بعد از هر مدّ وارد کشتزارهای آنان می شد. خداوند صید ماهی را در روز شنبه بر آن قوم حرام کرد. علت این بود که مسلمانان و دیگر مردم روز جمعه را عید رسمی خود قرار می دادند. اما عید و روز شنبه را روز تعطیل خود اعلام کرده بودند قوم ایله بعد از آنکه صید در روز شنبه ممنوع شد، دست به حیله زدند. آنها آبراه هایی را از کنار دریا تا میان کشتزارهای خود و خانه های خود حفر کردند و ماهیان زیادی از طریق این آبراهه ها در روز شنبه نصیب آنها می شد و کسانی از شما را که در روز شنبه از فرمان خدا تجاوز کردند، نیک شناختند. پس به ایشان گفتیم بوزینگانی باشید طرد شده و ما آن عقوبت را برای حاضران و نسلهای پس از آن عبرتی قرار دادیم به اذن پروردگار آنها تبدیل به بوزینه شدند. آنها سه روز به همین شکل باقی ماندند. از یکدیگر سؤال می کردند آیا تو فلانی هستی و در حالی که اشک از چشمانشان فرو می ریخت با سر اشاره می کردند، بله خودم هستم. گروه مؤمنان شبانگاه به امر پروردگار از ترس نزول عذاب الهی از شهر خارج شدند. بعد از سه روز باد و بارانی سخت همه آنها را به درون دریا ریخت و کسی از آن گروه نافرمان باقی نماند صبحگاهان که گروه مؤمنان به شهر بازگشتند، شهر را مرده و ساکت یافتند و اجساد بوزینگانی را دیدند که روی آبها در نوسان بود لعنت داوود به آن قوم نافرمان آن بود، که اهل ایله تبدیل به بوزینه شوند. محل سکونت اصحاب سبت که همگی تبدیل به بوزینه شدند، ایله بود.

آمرزش گناهان بنی اسرائیل

آمرزش گناهان بنی اسرائیل در قرآن و متون دینی جایگاه مهمی دارد و معمولاً با تأکید بر رحمت و بخشش الهی همراه است، البته پس از توبه و بازگشت به مسیر حق. قرآن بارها به سرپیچی‌های بنی اسرائیل اشاره می‌کند، اما در عین حال، نشان می‌دهد که خداوند بخشنده و مهربان است و اگر آن‌ها از گناهان خود بازگردند، آمرزش را شامل حالشان می‌کند.

برای مثال، در داستان‌هایی مانند داستان موسی علیه‌السلام و خروج بنی اسرائیل از مصر، خداوند پس از تحمل نافرمانی‌های آن‌ها، به خاطر توبه و دعاهایشان، گناهانشان را می‌بخشد و آن‌ها را هدایت می‌کن:

آیه‌ای که به نوعی به آمرزش و رحمت الهی نسبت به بنی اسرائیل اشاره دارد، این است:

«وَإِذْ فَدَيْنَاٰكُم مِّنْ آلِ فِرْعَوْنَ يَسُومُونَكُمْ سُوٓءَ الْعَذَابِ يُقَتِّلُونَ أَبْنَآءَكُمْ وَيَسْتَحْيُونَ نِسَآءَكُمْ ۚ وَفِي ذَٰلِكُمْ بَلَآءٌ مِّن رَّبِّكُمْ عَظِيمٌ»

وعده جمیل 

«وعده جمیل» در زبان عربی به معنای «وعده زیبا» یا «وعده دلپذیر» است و در قرآن معمولاً به وعده‌های خوشایند و بشارت‌هایی اشاره دارد که خداوند به بندگانش می‌دهد، به‌ویژه به کسانی که ایمان دارند و عمل صالح انجام می‌دهند در مورد بنی اسرائیل و دیگر اقوام، «وعده جمیل» معمولاً به آمرزش گناهان، بهشت و رحمت الهی اشاره دارد که خداوند پس از توبه و بازگشت به سوی او، به آن‌ها می‌دهد.

مثلاً در قرآن آمده است:

«إِنَّ ٱلَّذِينَ ءَامَنُوا۟ وَعَمِلُوا۟ ٱلصَّـٰلِحَـٰتِ لَهُمْ جَنَّـٰتٌ تَجْرِى مِن تَحْتِهَا ٱلْأَنْهَـٰرُ ۖ ذَٰلِكَ ٱلْوَعْدُ ٱلْحَقُّ ٱلَّذِى كَانُوا۟ يُوعَدُونَ»

یعنی: «بی‌گمان کسانی که ایمان آورده و عمل صالح انجام داده‌اند، برایشان باغ‌هایی است که نهرها از زیر آن‌ها جاری است؛ این همان وعده‌ی حق است که به آن‌ها داده می‌شد.»

⏬مقالات پیشنهادی برای شما عزیزان⏬

درباره پل سفید مازندرانتاریخچه جاده هرازتخت جمشید کجاست